Nasza Tożsamość

RUCH RODZIN NAZARETAŃSKICH
w Diecezji Płockiej

Ruch Rodzin Nazaretańskich w Diecezji Płockiej powstał decyzją Biskupa Płockiego Stanisława Wielgusa 24.06.2003 na mocy dekretu, w którym ustanowiono Księdza dr Cezarego Siemińskiego moderatorem tegoż Ruchu.

Dekretem z dnia 24.10.2013 r. Biskup Płocki Piotr Libera,w myśl kan. 314 KPK zatwierdził Statut publicznego stowarzyszenia wiernych
Ruch Rodzin Nazaretańskich Diecezji Płockiej.

Wyraził również zgodę na przystąpienie Stowarzyszenia Ruch Rodzin Nazaretańskich Diecezji Płockiej do Ogólnopolskiego Stowarzyszenia Ruch Rodzin Nazaretańskich.

 

Kim jesteśmy? Nasza tożsamość.

Wzorem dla nas jest życie Świętej Rodziny z Nazaretu, która uczy nas, że świętość realizuje się w codzienności przeżywanej z Bogiem i w braterskiej wspólnocie.

1. Pragniemy, aby centrum naszego życia stanowiła Eucharystia, w której dociera do nas i udziela się nam całe Boże życie. Częsty, a nawet codzienny udział w Mszy św., adoracja Najświętszego Sakramentu oraz oczekiwanie na spotkanie z Chrystusem w Eucharystii maja nas prowadzić do eucharystycznego stylu życia.
2. Ruch powstał wokół konfesjonału. Mając świadomość potrzeby nieustannego nawracania się, korzystamy często, przynajmniej raz w miesiącu z Sakramentu pokuty, który może przybrać formę stałego spowiednictwa. W miarę potrzeby duchowej istnieje tez możliwość korzystania z kierownictwa duchowego.
3. Podejmując wolę Zbawiciela zawartą w Testamencie z Krzyża wyrażoną słowami: „Oto Matka twoja” (J 19,27), za przykładem św. Jana Apostoła, pragniemy żyć w komunii z Maryją i w tej komunii upatrujemy drogę do pełnego zjednoczenia z Chrystusem.
4. Duchowość Ruchu czerpie inspiracje z duchowości karmelitańskiej, a zwłaszcza z „małej drogi”, św. Teresy od Dzieciątka Jezus, z duchowości św. Maksymiliana Marii Kolbego, z orędzia Bożego Miłosierdzia przekazanego przez św. Faustynę Kowalską, z przesłania Matki Bożej do św. Juana Diego oraz z nauczania bł. Jana Pawła II i jego osobistego zawierzenia Maryi.
5. Pragnienie życia duchowością Ruchu możemy potwierdzić przez złożenie Aktu oddania się Matce Bożej na wyłączną służbę Kościołowi, który zawiera w sobie istotę duchowości Ruchu.
6. Misją Ruchu jest prowadzenie jego członków drogą życia wewnętrznego do świętości oraz aktywny udział w apostolskiej misji Kościoła, podejmując wezwanie do nowej ewangelizacji. Pomoc w dążeniu do świętości skierowana jest do osób wszystkich stanów, a zwłaszcza ku rodzinie.
7. Kapłani posługujący w Ruchu tworzą wspólnotę kapłańską, która jest istotną pomocą w ich formacji duchowej.

rr

STRUKTURA RRN

Pomimo międzynarodowego charakteru Ruch funkcjonuje w oparciu o strukturę diecezjalną, podkreślając więź z Kościołem lokalnym. W diecezjach kierują nim księża moderatorzy mianowani przez biskupów diecezjalnych. Struktura terytorialna RRN jest włączona w strukturę diecezjalno-parafialną Kościoła. Obejmuje ona podział na rejony odpowiadające dekanatom. Członkowie Ruchu spotykają się we wspólnotach parafialnych np. dziecięcych, gimnazjalnych, młodzieżowych, studenckich, małżeńskich. Wspólnotami kierują świeccy animatorzy, ściśle współpracujący w zakresie spraw duchowych z kapłanami.

rrr

GRUPY DZIELENIA:

Wspólnota jest bardzo ważnym środkiem budowania życia wewnętrznego. Jest ona normalną drogą, jaką Bóg w kościele prowadzi dusze do zbawienia. Dlatego należy wyjątkowo cenić spotkania wspólnotowe w obrębie domu. Poprzez osobiste świadectwo łaska dana jednemu staje się jakby pomnożona, zwielokrotniona, Dostępna innym. Wspólnota w obrębie domu winna być środowiskiem podtrzymywania i wzrostu życia wewnętrznego.
Na tej podstawie członkowie wspólnoty dzielą się ze współbraćmi świadectwem życia i współpracy z łaską.

Od animatora i uczestników grupy Pan Bóg oczekuje przede wszystkim pokory i otwartości. Choćby jedna osoba, pokornie i ufnie wyczekująca na działanie Boga, tworzy właściwy klimat całego spotkania. Tak więc najważniejsze jest otwarcie na działanie łaski Bożej, a nie sama metoda czy schemat prowadzenia spotkań.

Grupa dzielenia jest spotkaniem, podczas którego każdy z uczestników ma szansę (ale nie obowiązek) podzielenia się z innymi doświadczeniem swego życia, doświadczeniem wiary. Może powiedzieć o swoich relacjach z Bogiem, o tym, czego pragnie Pan Bóg dokonuje w jego życiu, o wątpliwościach, o doświadczeniach zarówno pozytywnych, jak i negatywnych. Punktem wyjścia, pomocą, czynnikiem organizującym i ograniczającym tematykę wypowiedzi jest przeczytany na początku spotkania fragment tekstu lub treść wysłuchanej konferencji. Świadectwo każdej osoby jest darem dla wszystkich pozostałych, szczerym otwarciem się wobec nich, próbą przekazania ważnych dla mówiącego treści, które być może nigdy nie były przez niego formułowane.

Uczestnicy spotkania starają się przyjąć ten dar przez uważne wysłuchanie. Nie komentują wypowiedzi, nie udzielają rad, ani też nie przekazują treści świadectwa poza grono słuchających. Dzielenie nie jest bowiem wymianą poglądów na pewną dziedzinę życia, lecz spojrzeniem na naszą postawę wobec Boga i na Jego działanie wobec nas, ma prowadzić do odkrywania prawdy o nas samych i pomóc nam w patrzeniu z wiarą w nasze życie.
Często bywa tak, że czyjeś świadectwo prowokuje nas do dyskusji, rodzi pytania, głęboko nas porusza i pragniemy się nim podzielić z najbliższymi, którzy nie mogli go usłyszeć. A może czegoś w nim nie zrozumieliśmy? Warto się wówczas posłużyć dyscypliną wewnętrzną. Poczekajmy do końca spotkania, pytanie możemy zadać autorowi w cztery oczy.

rrr 

„Dekalog” spotkań

1. Każde spotkanie warto rozpocząć i zakończyć wspólną modlitwą wzywając wstawiennictwa i opieki Maryi, która najpełniej otwiera nas na działanie Ducha świętego i miłującą obecność Boga.
2. Podejmuj wysyłek trwania w czasie spotkania w postawie modlitwy zawierzenia. Można zaproponować, aby każdy z uczestników kończył swoją wypowiedź krótką modlitwą, np. :Dziękuję Ci Maryjo, proszę…”.
3. Zabiegaj o atmosferę wyciszenia; skupienia, dyskrecji i otwartości.
4. Nie narzucaj innym własnego sposobu myślenia, przeżywania, reagowania, światopoglądu.
5. Wystrzegaj się postawy doradcy, nie miej ambicji rozwiązywania komuś jego problemów czy wykładania „powszechnej” teologii i moralności.
6. Unikaj sformułowań ogólnych typu: „my”, „ludzie”, „oni” czy bezosobowych jak: „trzeba”, „powinno się”, „należy”, „wiadomo”.
7. Staraj się mówić jednoznacznie, konkretnie i rzeczowo (trzymając się tematu spotkania), tak by odnosić swoją wypowiedź do siebie, a nie komentować przedmówcę.
8. Unikaj dyskusji, krytyki, polemik, osądzania czy moralizowania, ale zachęcaj innych do dzielenia się własnym doświadczeniem duchowym.
9. Nie bój się chwil dłuższego milczenia – dla kogoś mogą one być potrzebne do modlitwy, przemyślenia problemu, oceny siebie, podjęcia decyzji.
10. Staraj się wsłuchiwać w głos siostry czy brata przyjmując ich takimi jakimi są – w ten sposób pomożesz jej (mu) wypowiedzieć siebie.

rrr 

LABORATORIUM WIARY – MŁODIEŻ RRN DIECEZJI PŁOCKIEJ

Otwarci na wolę Bożą pragniemy wspólnie kroczyć drogą wskazaną nam przez Jezusa. Drogą wiary, poszukiwania prawdy, radości i zmagania. Matka Boża i Święci są dla nas wzorem i drogowskazem.

W tym wszystkim jest wiele radości, bo jak mówi Kohelet: „Ciesz się, młodzieńcze, w młodości swojej, a serce twoje niech się rozwesela za dni młodości twojej.” Koh 11.9a

Wszystko zaczęło się od apelu Jana Pawła II skierowanym do młodzieży podczas Wielkiego Jubileuszu 2000 lat chrześcijaństwa, aby tworzyć „Laboratoria Wiary”. Bóg mówi przez Piotra naszych czasów, zatem należało podjąć to wyzwanie. Papież wzywał, aby w takich Laboratoriach pytać i poszukiwać odpowiedzi dotyczących wiary i sensu życia, otwierać oczy na działanie Ducha Świętego, szukać spotkania z żywym Bogiem w Jezusie Chrystusie. To posłannictwo chcemy realizować pracując z młodzieżą w ramach charyzmatu Ruchu Rodzin Nazaretańskich w świetle kierunku wyznaczonego przez książkę „Rozważania o Wierze”.

rrr 

www.labolatorium.mlodzi.rel.pl