W dniach 1-9 lipca 2017r. w malowniczej, górskiej miejscowości Bańska Wyzna , jak co roku od 20 lat, odbyły się letnie rekolekcje RRN diecezji płockiej i łomżyńskiej. Hasłem przewodnim było „Jestem przy Tobie” – słowa powiedziane przez Matkę Bożą do Św. Juana Diego . W roku jubileuszowym stulecia objawień maryjnych nasze rekolekcje były poświęcone budowaniu więzi z Matką Bożą i zawierzeniu Jej. Istotą rekolekcji było uczenie się powierzania życia Matce Bożej poprzez realizację słów na wzór Św. Jana Pawła II „Totus Tuus Maryjo”.
W rekolekcjach uczestniczyło około 500 osób – małżeństw, rodzin z dziećmi, osoby samotne i młodzież oraz goście z Ukrainy, Litwy i Węgier.
Jak co roku wszyscy mieszkaliśmy w góralskich domach, tam jedliśmy posiłki i spaliśmy. Tworzyliśmy wspólnotę domu, także wspólnie modląc się i dzieląc sobą nawzajem.
Dzień rozpoczynał się poranną modlitwą w blisko położonym kościółku .
Medytacja to ważny moment dnia, w którym ukierunkowujemy swoje serce na Boga i poprzez nią stajemy się wrażliwi na Bożą obecność w naszym życiu. Każda medytacja odnosiła się do fragmentu Ewangelii, który łączył się z tematem dnia. Często bywa, że Pan Bóg sam chce mówić do serca człowieka i w takiej modlitwie objawia mu rozumienie swojego słowa.
Po porannej modlitwie spotykaliśmy się na wspólnym śniadaniu w domach, w których mieszkaliśmy i które wspólnie tez było przygotowywane. Dzięki temu mieliśmy możliwość poznawać się, rozmawiać i tworzyć wspólnotę, jak w każdej rodzinie.
Po śniadaniu zasiadaliśmy do wspólnej kawy. To wbrew pozorom tez bardzo cenny czas dla wielu z nas. Tutaj odbywały się często ważne rozmowy dotyczące nie tylko życia codziennego, ale tez duchowego. Dzięki naszym kapłanom, którzy nie szczędzili nam swojej uwagi i czasu , mogliśmy odkrywać tajniki życia duchowego, poprzez co, rodziło się w naszych sercach pragnienie bliższej relacji z Matką Bożą, a przez Nią z Bogiem i innymi ludźmi.
Centralnym punktem dnia zawsze była Eucharystia, która codziennie odbywała się w innym malowniczym miejscu. Chodziliśmy dolinami, gdzie w górskich kapliczkach uczestniczyliśmy w mszach świętych, czasem w kościółkach albo Sanktuariach np. na Krzeptówkach i w Ludźmierzu.
Trudziliśmy się wędrując po górskich ścieżkach, pomagając sobie nawzajem. Słuchaliśmy słów kapłanów podczas homilii i konferencji kierowanych do nas, które budziły w nas refleksję
Wielu z nas dzięki temu odkrywało swoje powołanie oraz szukało woli Bożej w rozwiązywaniu swoich codziennych spraw.
Po powrocie w domach zawsze czekała na nas smaczna obiadokolacja, przygotowywana przez góralki.
Po krótkim odpoczynku każdego dnia uczestniczyliśmy w grupach dzielenia. Są to spotkania w modlitewnej formie i mają charakter dzielenia się swoim duchowym doświadczeniem Boga w codziennym życiu w kontekście konferencji lub tematu dnia. Uczymy się też poprzez słuchanie innych, jak patrzeć na codzienne wydarzenia przez pryzmat wiary . Słuchanie konferencji i rozmowy z kapłanami ułatwiały nam odkrywanie miłującej obecności Boga w naszym życiu i naszej małości, czasem naszych ograniczeń i wad. Ale kiedy odkrywa się takie rzeczy ze skruchą w sercu w bezpiecznym, życzliwym środowisku, we wspólnocie , to przynosi radość i pokój, przynosi przemianę serca.
Z wdzięcznością wielu z nas trwało na adoracji przed Najświętszym Sakramentem, bowiem ufamy , że Bóg odkrywał przed nami to wszystko , aby leczyć i objawiać swoje miłosierdzie i miłość ku nam. To wszystko połączone z sakramentem spowiedzi czyniło te chwile ważnymi i szczególnymi, bo połączonymi z Łaską Bożą.
Ostatni moment dnia powierzaliśmy Bogu, oddając cześć Matce Bożej w Apelu Jasnogórskim. Dzieci towarzyszyły nam pięknie śpiewając i zarażając swoją dziecięcą radością i odmawianiem dziesiątki różańca. Wdzięcznie wybrzmiewało z ich małych usteczek „ Zdrowaś Mario.” Przynosiły tez swoje dziecięce prace związane z tematem dnia, które były wyrazem ich dziecięcej wiary.
Dużym przeżyciem dla wielu małżeństw było odnowienie przyrzeczeń małżeńskich podczas mszy św. W Sanktuarium matki Bożej Fatimskiej na Krzeptówkach. Do wielu z nas dotarły słowa z homilii, której głównym przesłaniem była istota obecności Boga w małżeństwie, Boga zakochanego w człowieku, który „ kawalątek serca człowieka zachował dla siebie” Pokochać drugiego człowieka można tylko wtedy, gdy pokochamy go razem z Bogiem, z tym kawalątkiem serca, który jest u Niego. Miłość mężczyzny i kobiety jest darem nadprzyrodzonym Boga i spełniona będzie tylko w Nim i z Nim.
Podczas rekolekcji przeżyliśmy też bardzo ważne wydarzenie. W dniu 5 lipca wspólnoty rekolekcyjne RRN spotkały się na wspólnej Eucharystii w Ludźmierzu u Matki Bożej Wysłuchanych Modlitw pod przewodnictwem Delegata Episkopatu Polski ds. Ruchu Rodzin Nazaretańskich, ks. bpa Andrzeja Siemieniewskiego.
W Eucharystii uczestniczyło około 1200 osób z pięciu diecezji tj. płockiej i łomżyńskiej wraz z gośćmi z Ukrainy, Węgier i Litwy, diecezji radomskiej, warszawsko-praskiej oraz archidiecezji warszawskiej.
Z radością przywitaliśmy naszego biskupa Andrzeja, który wygłosił do nas słowo Boże, ujęte w przemawiający obraz żeglowania przez życie łodzią.
W swojej homilii podkreślił, że nie przez przypadek u stóp Matki Bożej powracamy do hasła życia św. Jana Pawła II „ Totus Tuus” w stulecie objawień Fatimskiej Matki. Nawiązał również do biblijnego przesłania „ Ja sam i mój dom chcemy służyć Panu”. Wskazał, iż w tym przesłaniu jest obietnica dla nas i dla naszych dzieci, bo Pan Bóg chce błogosławić wszystkim rodzinom.
Podkreślił, że Totus Tuus to nie tylko zawierzenie siebie, ale jednocześnie całej rodziny, zawierzenie wszystkich domowników. Wypowiedziane Totus Tuus w imieniu całej rodziny Bp Andrzej porównał do znalezienia się na łodzi w nurcie rzeki.
Przez tą metaforę wskazuje kilka sposobów prowadzenia swojej rodziny przez życie.
W pierwszym obrazie przedstawia podróż kajakiem. Kajakarze zawierzają swoją przyszłość swoim własnym siłom ramion. Kajak porusza się, dopóki nie zabraknie siły, temu , kto w nim płynie. A jeśli sił zabraknie, ludzie ulegają wyczerpaniu i co wtedy?
Jest też drugi sposób- zabranie swojej rodziny łodzią motorową. Sił nie zabraknie, nie trzeba wiosłować. Jest jednak jedna wada- podróż odbywa się w sztucznej atmosferze dźwięków silnika, w hałasie, co oddala nas od piękna przyrody i ją zagłusza. Poza tym silnik zawsze może się zepsuć. Zawierzenie technice prowadzi nas naprzód, ale oddziela od tego co najpiękniejsze.
Biskup Andrzej krótko tez wspomina o jeszcze innej metodzie- poruszania się na tratwie. Płynięcie tratwą jednak jest bezładne , tratwa miota się w nurcie rzeki to na lewo, to na prawo, bez wyraźnego kierunku. Przypomina człowieka niemyślącego , który wędruje ze swoją rodziną nie wiedząc gdzie, po co i dokąd.
Wypowiedziane słowa Totus Tuus w intencji siebie i swojej rodziny bp Andrzej porównuje do płynięcia łodzią żaglową. Wskazuje ją jako najlepszy sposób. Podróż łodzią żaglową nie zwalnia człowieka z pracy, wysiłku i roztropności. Trzeba przygotować dobrą łódź- konstrukcję i żagle. Jak człowiek przygotował dobrą łódź, to teraz może otwierać się na dar. Dlaczego? Dlatego, że żaglówka napędzana jest siłą wiatru, która nie zależy od nas. Nie jest ona wytworem ludzkiej pomysłowości . Na wiatr czekamy przygotowani. Jest darem. Człowiek musi otworzyć się na dar.
Mamy zrobić wszystko co do nas należy, ale ostatecznie pozostaje otwartość na powiew wiatru, czyli powiew Ducha Świętego. Wiemy, że ten powiew poprowadzi nas w stronę Bożą. On nie od nas zależy, ale wymaga naszego wpatrywania się w żagle i oczekiwaniu na dar. Na tym polega ufność, w języku Pisma Św. nazywana tez nadzieją.
Z wdzięcznością przyjęliśmy słowa biskupa Andrzeja, który modląc się z nami w tak prosty i piękny sposób pokazał istotę zawierzenia się Maryi i ufności Bogu.
Dziękujemy serdecznie naszemu biskupowi ks. Andrzejowi Siemieniewskiemu i wszystkim kapłanom, którzy nam towarzyszyli przez ten cenny czas rekolekcji. Podziękowania składamy na ręce moderatora diecezji płockiej Ruchu Rodzin Nazaretańskich ks. Cezarego Siemińskiego i wicemoderatora ks. Sławomira Kowalskiego. Dziękujemy za słowo i czas nam poświęcony w trosce o nas i polecamy dobremu Bogu przez serce Niepokalanej w naszych modlitwach.
